Orkların dişleri kuşkusuz ilk intibada çok zedeleyici izlenimler bırakıyor. İster Wayrest’te halat taşıyayım, isterse Bergama’da tuğla dizeyim. Nereye gidersem gideyim “Vahşi”, “Kaba” ve “Yabani” kelimelerini duyuyorum. Eskiden bunları duymak içimi acıtırdı. Bir kase suya veya dükkan camındaki yansımama bakar ve “belki de gerçekten haklılar, belki de iğrenç bir ırkız” diye düşünürdüm. Ama artık değil. Vvardenfell’e geldiğimden beri düşüncem değişti.
Gerçek bir vahşi neye benzer görmek ister misiniz? Gelin ve Kara Elflerle biraz vakit geçirin. Hakkını vereyim, temizliğe önem verirler. Burada her şey temiz, muntazam ve cilalı. Ama perdeyi azıcık araladığınızda şeytanlığı görüyorsunuz. Öyle basit çocuksu bi kötülükten bahsetmiyorum. Gerçek zalimlikten, hiddetli, kırmızı gözlü ve Daedra gibi gülümseyen zalimlikten bahsediyorum. Kölelik, cinayet, hilekarlık ve zalimlik, kötü bir davranış hayal edin ve onun burada saygı gördüğünü fark edeceksiniz. Bir Daedrik Prens düşünün ve ona burada ibadet edildiğini fark edeceksiniz. Bu ada iliklerine kadar yozlaşmış. Bana inanmıyor musunuz? Gelin size böceklerden bahsedeyim.
Vvardenfell böcek türleriyle doludur, kimisi bebek tırnağı kadar ufakken kimisi mamut boyutundadır. Bu tek başına belki de çok ürkütücü olmayabilir. Benim vatanımdaki echatereler de bazılarına ürkütücü gelir. Ama buradaki eklembacaklılar suratına bakılamayacak kadar korkunç. Ama asıl ürkütücü şey böceklerden kaynaklanmıyor. Aksine, bizzat Kara Elflerin onlara yaptıklarından kaynaklanıyor.
Nix-ox’u ele alalım. Hiç görmediniz mi? Beygir boyutunda bir pireyi hayal edin ve ona altı bacak ekleyin. İşte bu nix-ox’tur.
Gördüğüm kadarıyla bunlar uysal yaratıklar. Sürü hayvanları gibi meleyip homurdanmazlar. Etrafta gezinip taşlaşmış mantarlarla beslenirler, çeneleriyle sert kabuğu kırıp içindeki mantarı yalayıp yutarlar. Uysal dev yaratıklardır. Hatta gereğinden bile fazla.
Bir gün sabahın erken saatlerinde, bir nix-ox grubu etrafta pineklerken, altı ya da yedi tane Kara Elf aç sırtlan sürüsü gibi hayvanların üstüne çullandı. Bir düzine kadar nix’i tekerlekli kafeslere hapsetmeleri çok vakitlerini almadı. Avcıların lideri hızlıca hayvanları gözden geçirip elindeki siyah tebeşirle bazılarına işaret koydu. Çok zayıf ya da işe yaramayacak kadar küçük olanları işaretlemedi. İşaretlenmeyenlerin gitmesine izin vermek yerine bir avcı, mızrağını hayvanın çenesinin altından sapladı ve cesedini de boş araziye atıp çürümeye terk ettiler. Öldürülenler şanslı olanlar.
Hayatta kalan nixler iki gruba ayrılır: Nix-Tovo ve Nix-Rima. Tovolar yaşlı ve büyük olanlar. Tek bir Rima fiyatına Tovodan iki ya da üç tane alabilirsiniz. Uzun süre ufak olan Rimaların neden daha pahalı olduğunu anlayamadım. Sonunda avcıların birine bunun sebebini sordum.
“Yaşlıların derisi daha kalın. Delmesi imkansız.” dedi.
Anlayacağınız yaşlı nix’in derisi meşe ağacı gövdesi kadar sert. Delmeye çalıştığınızda çatlıyor. Halbuki gençlerinki delmeye daha müsait. Az bir güçle hayvanın kabuksu derisini ayırıp iç organlarına erişebilirsiniz. Ufak ve genç olanları daha değerli yapan şey de bu.
Zengin çiftçiler, nixleri eğitmesi için drenlyn adındaki uzmanları işe alırlar. İradesini kırmak yerine eğitmek deyince her şey sıradan gözüküyor. Drenlynler obsidyen bir delgeç ile zavallı hayvanın sırtını delip kabuğu sökerek, kontrol odası dedikleri sinir uçlarına ulaşıyorlar. İç organlara bir kaç kanca benzeri çubuk yerleştirip kabuğu tekrar kapatıyorlar. İşlem bir saat kadar sürüyor, ve sonucunda kuzu gibi sakin bir nix ortaya çıkıyor. Hayvan öylece duruyor, ne etrafta geziniyor ne de kasları seğiriyor. Yaşamıyor, ama ölü de değil. İçi boş bir kabuk haline geliyor.
Yalan yok, işlemi izlemesi zordu. Ama en korkutucu kısmı ne biliyor musunuz? Herkesin bunu sıradan bir olay olarak görmesi. Drenlyn, hayvanın kabuğu söküp iç organlarıyla oynarken adamın gözlerinin içine baktım. Kızımın echatereleri sağarkenki yüz ifadesine benziyordu: yorgun ve ilgisiz bir surat. Tamamen kayıtsız. Adeta utanmaya karşı bağışıklık kazanmış.
İtiraf edeyim, ben de eli temiz biri sayılmam. Gözümü kırpmadan domuz kaburgasının etlerini sıyırıp cin ile tertemiz edebilirim. Ama bir hayvanın beynini kazımak? Hele hele onu bir zombiye dönüştürmek? Böyle bir şeyi yapmak için kara bir kalp gerekir. Ve biliyor musunuz, kara elfler bunu her zaman yapar.